Fabuła

<. Po kwadransie wróciła do Harry'ego, Rona i Ginny , którzy najprawdopodobniej rozmawiali o niej lecz gdy tylko otworzyła drzwi, zakończyli rozmowy .>
No więc...jestem.
<. usiadła na kanapie, zerkając na nich niepewnie. Milczeli, co było dla niej nieco krępujące.
Mina Rona wyrażała zdenerwowanie, zapewne spowodowane wcześniejszym widokiem jej z bukietem kwiatów .>
<. skierowała wzrok z Rona na Harry'ego, który wydawał się być zadowolony i nie miał dziś złego humoru. Postanowiła więc zwrócić się do niego teraz, nie potem gdyż powinien o tym wszystkim dowiedzieć się jak najszybciej .>
Harry, możemy porozmawiać na osobności? To ważne, bardzo mi zależy na tej rozmowie...
<. wstała z miejsca, nieco zdesperowana. Wiedziała, że czeka ją trudna rozmowa .>

Harry podszedł do Hermiony i uśmiechnął się lekko na jej widok. Kiedy jednak ujrzał jej smutną minę zasmucił się również. Czuł, że dziewczyna chce mu coś przekazać. Bardzo mocno go to zasmuciło. Pokazał jej fotel naprzeciwko siebie, a sam usiadł na drugim. Następnie uśmiechnął się do niej smutno i zapytał:
- A więc, moja kochana siostrzyczko...
On zawsze nazywał Hermionę "Siostrzyczkę", gdyż była nią dla niego.
- Co cię do mnie sprowadza? Zakładam, że coś niewesołego, skoro taką smutną masz minkę.

Bo ... ja muszę Ci o czymś powiedzieć. O czymś ważnym. To Ci pomoże w pewnym sensie w walce Voldemortem! Nie chciałam o tym rozmawiać przy Ronie, bo od razu by się wkurzył a ja chcę byś mnie wysłuchał do końca i sam zdecydował co o tym myślisz.
<. powiedziała jednym tchem wpatrując się w niego z nadzieją w sercu .>
Więc... emm... może zacznę od początku. Ten list który przyniosła mi sowa nie była od rodziców. Przysłał mi go Draco Malfoy. Napisał w nim że chce się ze mną widzieć dziś sam na sam. Wiesz... ja początkowo nie chciałam się z nim spotkać! Myślałam ,że chce się na mnie odegrać i zaatakować tam, gdzie nikt nie uczęszcza w Hogwarcie. Ale postanowiłam że tam pójdę, potrafię walczyć, a on niewiele raczej się nauczył skoro olewał naukę. No i... on też mi się trochę podoba. Wiem ,że to głupie, w końcu jest naszym wrogiem.
<. westchnęła , patrząc wciąż na Harry'ego uważnie, śledząc jego mimikę twarzy .>
No i poszłam tam dziś, mówiąc wam że zamierzam pójść do biblioteki. Ten bukiet kwiatów jest właśnie od Dracona.
<. nabrała powietrza, milknąc na chwilę .>

Harry:
Popatrzył na nią uważnie i był w lekkim szoku. Jego "Siostrzyczka" zadawała się z kimś, kto był od dawna ich wrogiem? I jeszcze chodziła z nim na spotkania sam na sam?
- Wiesz... nie uważam twoje zachowanie za odpowiedzialne. Poszłaś tam na spotkanie z nim sam na sam? Wiesz, że on mógł cię zabić?
Objął ją mocno do siebie.
- A wiesz, że twój "braciszek" cię kocha i nie chce cię stracić? Nie chcę stracić mojej małej Hermionki. Kocham cię, Siostrzyczko.
Uśmiechnął się do niej lekko.
- Wybacz... ja znowu tylko o sobie. Nie dokończyłaś swojej opowieści. Poszłaś się z nim zobaczyć po tym, jak wysłał ci kwiaty i bilecik do nich dołączony. A więc... co się dalej działo?
Pocałował jej czoło.
- Wiedz, że ci ufam, Siostrzyczko. I wierzę, że cokolwiek zrobisz, będzie mądre. Ale mów dalej, proszę.

Wiem Harry, wiem. Długo się wahałam, ale czułam,że nic mi nie grozi z jego strony złego, w końcu już dawno temu mógł mnie zabić, miał do tego okazje...
<. westchnęła, jednak gdy pocałował ją w czoło, poczuła, że jest szansa na to , że wszystko pójdzie po dobrej myśli i zmotywowała się szybko, mówiąc szybko .>
No więc... Oh, nie wiem od czego zacząć! Tego wszystkiego jest tak dużo... Może zacznę od tej najgorszej wiadomości. Miałeś rację, Malfoy jest śmierciożercą. Ale czuje się z tym okropnie, on wcale nie chce nim być, brzydzi się mrocznego znaku, jest do tego zmuszony! Bo wiesz, Voldemort grozi że zabije jego rodziców. Go też, jeśli nie będzie mu posłuszny. No i Draco chciałby Ci pomóc, co najważniejsze! On bardzo chce Ci pomóc, ma jakąś wskazówkę, która może Ci pomóc, Harry! On ma nadzieję, że pokonasz Sam-Wiesz-Kogo. Harry, pozwól mu się wypowiedzieć, on Ci to wszystko dokładnie powie to co mi wyjaśnił. Powiedz, że zgodzisz się na spotkanie z nim, na krótką rozmowę. Choćby tylko po to, by go wysłuchać, nic więcej.
<. wpatruje się w niego czekając co powie .>

Harry:
Uśmiechnął się do niej delikatnie. Jej słowa były dla niego pocieszające. Pogłaskał powoli jej słodką buzię, wpatrywał się w nią uważnie. Słuchał każdego jej słowa raz po raz. Pocałował ponownie jej czoło lekko się śmiejąc.
- Ach, moja ty maleńka. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że mi pomagasz. Jesteś naprawdę moją małą "siostrzyczką" i prawdziwą przyjaciółką. Twoje wsparcie wiele dla mnie znaczy. A zatem... co do tego, co mówisz...
Popatrzył na nią i przez chwilę zastanowił się. Wahał się poważnie nad tym, jaką decyzję podjąć. Ostatecznie nie ufał Draconowi. Mimo wszystko postanowił zaufać Hermionie, jej instynktowi oraz mądrym radom.
- Dobrze, siostrzyczko. Dobrze. Niech Draco spotka się z nami. Tobą i ze mną. A wysłucham go.

Oh, Harry , tak się cieszę że się zgadzasz!
<. nie zastanawiając się wcale, rzuciła mu się na szyję oraz cmokając w polik .>
Ja na początku nie wierzyłam w to co on mówi, jednak... jest w nim coś, co zdecydowało bym zastanowiła się nad tym co usłyszałam. Może on rzeczywiście w głębi serca jest dobry? Jak myślisz? Jest przecież młody, jego serce nie może być aż tak zepsute złem...
No i właśnie, skoro może on posiadać coś, co może Ci pomóc Harry, nie powinniśmy tego lekceważyć czyż nie? Każda rzecz jest przecież przydatna. Jednak na pewno nic nie możemy mu wspomnieć o horkruksach, co nie?
<. przerwała potok myśli zerkając na niego pytającym spojrzeniem .>

Harry:
Zarumienił się bardzo mocno, kiedy rzuciła mu się na szyję, wyściskała go i pocałowała czule w policzek.
- Siostrzyczko kochana... hehehehe. Naprawdę nie wiesz, jak miło mi to wszystko słyszeć. Ale dajże spokój, przecież to nic takiego. Jestem twoim starszym bratem. I do tego wyższym o kilka centymetrów. Nieprawdaż?
Zmierzył dłonią jej i swój wzrost. Był wyższy. Zaśmiał się.
- Wiem, że mogę ci zaufać, siostrzyczko. Mądra z ciebie dziewczyna. Więc jestem pewien, że sobie oboje damy radę jakby Draco coś kombinował. Ale myślę, że tak jak mówisz, może mieć on dobre serce. Ja myślę, że nikt nie rodzi się zły, on także nie. Więc możemy z jego pomocą pokonać naszego wroga. I zgadzam się z tobą. O horkruksach lepiej nic mu nie mówić. Przynajmniej na razie.

Ejżee, mój drogi, jesteśmy przecież w tym samym wieku i chodzimy do tej samej klasy ,więc nie wywyższaj się, łobuzie! ;D
<. roześmiała się, grożąc mu zabawnie palcem .>
Ale wyższy jesteś ,faktycznie ;D
O tak, wspólnymi siłami podołamy temu wyzwaniu. Nawet nie wiesz ile dla mnie znaczy dla mnie to, że pozwoliłeś mi pomagać Ci w tym wszystkim. Obdarzyłeś mnie swoim zaufaniem i obiecuję, nie zawiedziesz się, bo będę Ci pomagać ile tylko zdołam! Jesteś moim najwspanialszym przyjacielem jakiego mogłabym mieć i dziękuję CI za wszystko.
<. powiedziała ze łzami w oczach, uśmiechając się do niego .>

Harry:
Pocałował czule czoło swojej "siostrzyczki". Zaśmiał się do niej wesoło.
- Spokojnie, Hermionko. Może i jestem w tym samym wieku, co ty, ale o kilka miesięcy jestem starszy oraz o kilka centymetrów wyższy, co za tym idzie, jestem za ciebie odpowiedzialny. Tak się przynajmniej czuję.
Uśmiechnął się do niej delikatnie i wziął ją za rękę.
- Dobrze, Hermiono. A wiec obdarzam cię zaufaniem i mam nadzieję, że mogę na ciebie liczyć, że twoja ocena pana Dracona Malfoya nie jest zła. Daję ci zatem wolną rękę. Możesz zorganizować nasze z nim spotkanie.

No faktycznie, masz rację , tak jest rzeczywiściee ; D
<. uśmiechnęła się do niego radośnie .>
Harry, to  cudownie, dziękuję że mnie wysłuchałeś i zgodziłeś się na to spotkanie. Twoje zaufanie względem mnie wiele dla mnie znaczyy.
Dziś jeszcze wszystko zorganizuję, zaraz wyślę Draconowi sowę z liścikiem.
<. wzięła pustą kartkę leżącą na stole i zaczęła pisać: >
,, Witaj! Harry zgodził się na spotkanie w którym wszystko mu wyjaśnisz, o czym wspominałeś mi. Więc jeśli Ci odpowiada termin, to będziemy z Harry'm czekać na Ciebie jutro po zajęciach lekcyjnych i obiedzie ( godz. : 16 ). A jeśli chodzi o miejsce, to tam, gdzie rozmawialiśmy ostatnio. Hermiona G. "
<. zgięła karteczkę na 2 części i wsunęła do kieszeni.>
Potowarzyszysz mi Harry w drodze do sowiarni? Jest już ciemno, nie chcę pójść tam sama : )
<. zapytała się go, uśmiechając się przy tym prosząco .>

Uśmiechnął się do niej przyjaźnie.
- Wiesz o tym, kochana siostrzyczko, że zawsze chętnie cię wysłucham bez względu na to, co masz mi do powiedzenia. Czy to jest coś mądrego czy też nie. Zawsze cię wysłucham, mój aniele. Nie smuć się więc.
Pocałował jej czoło. Zaśmiał się, kiedy zrobiła tę swoją słodką, rozkoszną minkę proszącą. Była naprawdę rozkoszna.
- Wiesz, że kiedy tak robisz oczka, nie umiem ci niczego odmówić?
Podał jej dłoń.
- Chodźmy więc. Będę cię eskortował w drodze do sowiarni.

<. ucieszyła się ogromnie słysząc te pocieszające na duchu słowa. Jak dobrze, że ma tak dobrego ,kochającego przyjaciela. .>
<. chwyciła wyciągniętą do niej dłoń i wyszli razem na korytarze zamku kierując się do sowiarni .>
Twoje towarzystwo poprawia mi zawsze humor i nie czuję się taka samotna w Hogwarcie : ) Harry... zastanawiałeś się nad tym jak przyjmie wiadomość o spotkaniu z Draconem nasz szalenie go ,,uwielbiający" przyjaciel Ron?
<. zapytała go, ściskając mu nieco rękę. Na samo wyobrażenie sb miny Rona , robiło jej się słabo .>

Zaśmiał się do niej delikatnie, kiedy zapytała mnie o to, jak może zareagować Ron na wieść o tym, iż ich dwójka potajemnie układa się z Draconem Malfoyem.
- No cóż... nie jestem pewien, ale coś mi się widzi, że na pewno nie będzie on zadowolony. Myślę jednak, że kiedy pozna dokładnie nasze motywy, zdoła je zrozumieć. W końcu ja zdołałem zrozumieć. Czemu by on nie miał?
Doszli powoli do sowiarni. Zaśmiał się na widok lekkich ciemności.
- No cóż, dobrze, iż udałem się tutaj z tobą. Nie jest tutaj zbyt jasno.

Hmm...no wiesz, Ron nie jest taki mądry i tolerancyjny jak Ty, więc trochę to potrwa nic coś zrozumie
<. powiedziała śmiejąc się zarazem .>
Uff.... Całe szczęście moje że zgodziłeś się tu ze mną przyjść. Nie że się boję, ale zawsze raźniej we dwoje niż samotnie : )
<. stwierdziła, wyciągając różdżkę i szepcząc : ,,Lumos!"
Od razu jaśniej ! Wybierzesz sowę? : )

Uśmiechnął się do niej delikatnie.
- Dziękuję, Hermiono, że tak mówisz. Cóż, ja święty nie jestem, więc z moją tolerancją nie jest do końca zawsze tak, jak być powinno. Mam nadzieję jednak, że cię nie zawiodę. Podobnie również mam wielką nadzieję, że nie mylisz się, kochana Siostrzyczko, co do Dracona. Wiedz, że jeśli zamierza on jakąś zdradę wobec nas, to pierwszy wpakuję mu sztylet między żebra, zapewniam cię. Jeśli jednak chce naprawdę być naszym przyjacielem i pomóc nam w walce z Voldemortem, to mimo tego wszystkiego, co zrobił tobie i mnie, pierwszy wyciągnę do niego dłoń na zgodę. Jakem Harry Potter tak właśnie zrobię.
Zastanowił się poważnie nad tym, o co prosiła. Rozejrzał się.
- Ja proponuję tę sową. Najmniej rzuca się w oczy.

<. spojrzała na niego także rozmyślając. Jeśli pochopnie uwierzyła tak szybko w to, co powiedział jej Draco, może sprowadzić same kłopoty... Westchnęła, próbując pozbyć się tych myśli .>
Dziękuję za zaufanie Harry. Jednak gdy wysłuchasz Dracona, postanowisz co dalej. Bo mogę się mylić co do tego wszystkiego. Wiesz... to takie skomplikowane.
Tak, ta sowa bd idealna!
<. wyciągnęła liścik z kieszeni i zamocowała ^^ sowie, która w kilka sekund po tym, odleciała .>
Gotowe. Możemy iść Harry ; )
<. wyciągnęła do niego rękę .>

Wziął ją za rękę i uśmiechnął się do niej. Bardzo mocno kochał swoją przyjaciółkę, "siostrzyczkę" małą i kochaną. Była dla niego jak rodzona siostra, a może nawet jeszcze ważniejsza. Z tego też powodu bardzo się martwił o nią. Miał nadzieję, że nie sprowadzi ona na niego i ich bliskich kłopoty. Popatrzył na nią uważnie.
- Kocham cię, siostrzyczko. I mam wielką nadzieję, że słusznie zawierzyłaś Draconowi.
Uśmiechnął się d niej ściskając lekko jej dłoń.
- Chodźmy więc.

Draco leżał na łóżku w dormitorium i rozmyślał. Dwaj niedorozwoje, z którymi dzielił pokój siedzieli w pokoju wspólnym wraz z innymi Ślizgonami, toteż mógł w spokoju skupić się na swoich myślach. Zastanawial się czy Hermionie udało się nakłonić Harry'ego do rozmowy z nim. W końcu był pewien, że zrobił na niej naprawdę dobre wrażenie. Wtem usłyszał stukanie w szybę. Podniósł głowę ujrzawszy siedzącą na parapecie za oknem sowę z przywiązanym do nogi listem. Wstał i podszedł do okna, wpuszczając ptaka do środka i odwiązując kopertę. Otworzył list i przeczytal zawartą w nim treść. Uśmiechnął się sam do siebie, kiedy odczytał wiadomość od Hermiony, w której zawarta była informacja dotycząca spotkania. A zatem będzie miał okazję rozmówić się z Harrym. Wszystko szło po jego myśli. Zawsze w siebie wierzyl, dlatego był przekonany, że jego plan się powiedzie. W końcu wystarczyło powtórzyć Harry'emu to co przekazał Hermionie, przekonując ją w ten sposób do siebie. Był pewien, że kiedy mu to wszystko należycie przedstawi, Harry uwierzy mu. Plan był naprawdę prosty, a co najważniejsze nie miał żadnych słabych punktów. Zaraz też wyciągnął kawałek pergaminu i umoczywszy orle pióro w atramencie napisał to co poniżej:
Nie ma sprawy.
~D.M.
Następnie włożyl pergamin do koperty i przywiązawszy ją do nogi ptaka, wypuścił go przez okno.

Kiedy Hermiona otrzymała wiadomość od Draco z listem, że wszystko jest w porządku i spotkają się w tym miejscu, w którym zostało to ustalone, uśmiechnął się. Dla pewności jednak wziął ze sobą różdżkę oraz nóż.
- Wybacz, ale jednak póki co jeszcze nie mogę ufać Draconowi. Może ty mu ufasz. Ale ja ufam Tobie, zgoda. Ale Tobie, nie jemu.
Uśmiechnął się do niej delikatnie patrząc na nią.
- Nie gniewaj się na mnie zatem... ale wolę być wciąż ostrożny w moim postępowaniu wobec niego.

Wyszedł z dormitorium udając się do Wielkiej Sali na kolację. Usiadł przy stole pomiędzy swoimi roześmianymi kolegami, nałożyl sobie na talerz trzy naleśniki z serem i zaczął jeść w milczeniu. Wszyscy wokół jak zwykle rozmawiali wesoło o wszystkim i o niczym, co wzbudzało w nim irytację i złość. Tak bardzo zazdrościł im wesołego, beztroskiego życia, które jeszcze do niedawna sam wiódł. Lecz od czasu gdy zawisła nad nim groźba śmierci nie potrafił cieszyć się życiem, lękając się jutra. Odkąd został sługą Voldemorta żył w ciągłym strachu i obawie o siebie i swoich bliskich, co wykańczało go psychicznie, sprawiając że utracił całą energię, radość z życia i pogodę ducha. Siedział tak przy stole ponury i przygaszony ze spuszczoną smętnie głowią, ani razu nie podnosząc wzroku. Skończywszy posiłek jako pierwszy, wypił szklankę pomarańczowego soku i opuścił salę nie mogąc dłużej znieść widoku radosnych i roześmianych twarzy zgromadzonych przy stołach uczniów.

Rozumiem Harry, ja do końca też mu nie ufam. To znaczy wiesz, wydaje mi się, że on mówi szczerze i to co mi powiedział jest prawdą. Nie potrafiłby raczej tego wszystkiego wymyślić i udawać, nie on. Przekonasz się sam i stwierdzisz co o tym myślisz, prawda? A teraz udajmy się do naszych dormitoriów , czas pójść spać, bo czeka nas jutro ciekawy dzień ; D
<. powiedziała radośnie, gdy szli ciemnym korytarzem .>

Przeszedł przez pokój wspólny i udał się do dormitorium. Wszyscy wiedzieli już, że całkowicie przestal przesiadywać w pokoju wspólnym i absolutnie z nikim się nie zadaje, trzymając się stale na uboczu jak typowy samotnik i outsider, toteż zupełnie go ignorowali. Jedynie Pansy spoglądała na niego ze współczuciem. Cała reszta natomiast miała na niego totalnie wyjebane, traktując go jak powietrze. Przestali go już nawet obgadywać i snuć przypuszczenia nad tym co takiego mogło się zdarzyć, ze tak bardzo się zmienił i zamknął w sobie. Większość uważała, że to pobyt jego ojca w Azkabanie tak bardzo wpłynął na jego zachowanie. W końcu wszyscy czarodzieje zamieszkujący Wielką Brytanię wiedzieli, że powszechnie szanowany i poważany wiceminister magii okazał się zdradliwym śmierciożercą i, że po opanowaniu Azkabanu przez popleczników Voldemorta gdzieś się ukrywa, tyle że ministerstwo miało teraz zbyt wiele na głowie przez liczne morderstwa i rozboje jakich śmierciożercy dokonywali na mugolach, by zajmować się poszukiwaniem mniej groźnych przestępców, a Lucjuszowi nie można było zarzucić żadnej zbrodni.

Uśmiechnął się do Hermiony delikatnie.
- Masz rację, siostrzyczko. Nie ma co teraz po nocy rozmawiać na ten temat. Wszystko ustalimy wtedy, gdy nadejdzie czas spotkania. Czyli jutro, jeśli mnie pamięć nie myli. Nieprawdaż? Mam nadzieję, że nie mylisz się co do Draco. Każdy sojusznik i przyjaciel w walce z Voldemortem będzie nam potrzebny.
Pocałował jej czoło, po czym poszli do swoich dormitoriów spać.